محق

اگر بتحفه جانان هزار جان آری محقرست نشاید که بر زبان آری

محقق باش و جان و دل بر انداز اگرمرد رهی چون شمع بگداز

عشوهٔ الفت دنیا نخرد بیدل ما نقد دل باخته سودای محقر نکند

سخن در شرح احمد گفت از حق پس آنگاهی حقیقت شد محقق

جان بهر تو غم نیست ولی واهمه دارم کین جان محقر ز «وفایی» نپسندی

راستی را چه گرد بر خیزد با سخایش ازین محقّر خاک؟

الا با آن تجلییی که از حق باسم نور بر وی شد محقق

گر محدّث بود ندیمش دان ور محقّق بود حکیمش خوان

بحرم محققست ز امواجم ابرم معینست ز مدرارم

جان می‌روم که در قدم اندازمش ز شوق درمانده‌ام هنوز که نزلی محقر است