محتضر

او که روزی با درآمدِ هنگفتش از نمایش «دوشس پادوآ» در بهترین هتل‌های پاریس اقامت می‌کرد و همگان به دیدارش می‌رفتند، در ۳۰ نوامبر ۱۹۰۰ -زمانی که تنها ۴۶ سال داشت- فقیر و تنها و بر اثر درمان نشدن به‌موقع عفونت گوش در اثر فقر مالی، دچار مننژیت حاد شد و در این شهر درگذشت. تنها جیمز مک‌نیل ویسلر -تصویرگر تنها رمانش- بر بستر مرگ او حاضر بود؛ اسکار وایلد محتضر به او گفته: «تنها آرزویم این است که حرفم را بفهمند.» و ویسلر پاسخ داده: «آن‌ها خواهند فهمید اسکار! آن‌ها خواهند فهمید…»

جا گرفته بر سر هر محتضر گشته هر مولود را حاضر به سر

دست شوی ای طبیب ازین بیمار محتضر را به حال خود بگذار

آن بی حیا ز روی پیمبر نکرد شرم خنجر زکین به حنجر آن محتضر کشید

جانفشانی را فتاده محتضر جان ستانی را ستاده منتظر

گنج خواجه بخاک پنهان بود که بگفتند خواجه محتضر است

کون از فساد محتضر است و علاج آن جایی بود که دست مسیحا نمیرسد

به سان محتضر ز آواز مانده دهانی خشک و چشمی باز مانده

اما آن گاه که مرگ فرا رسد و نفس محتضرانه بسختی آمد و شد کند

رمضان آمد و آنگونه از او در حذریم که اگر نیک به ما درنگری محتضریم

دیده گریان سینه بریان تن برهنه چون اسیر دست بر سر جان بلب آتش بدل چون محتضر