ماش

مصفا می کند آیینهٔ دل را نظر بستن تماشاهاست در هر پرده ای، ترک تماشا را

نفس باد بهاران چمن آرای خوشی است سایه ابر عجب دام تماشای خوشی است

بی تماشای صفتهای خدا گر خورم نان در گلو ماند مرا

کسی است صاحب خرمن درین تماشاگاه که غیر اشک دگر دانه ای نمی کارد

بر نمی خیزد از زمین گردم انکسار مرا تماشا کن

با صد هزار جلوه برون آمدی که من با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

جوابش داد میمون با دلاسا که روزی در هوا دیدم تماشا

بعد از آن برگماشت همت را که به من بخش جرم امت را

یارب آن مه را که خواهم زد قضا در کوی او آن قدر ذوق تماشا ده که بینم روی او

چوذات خویشتن کردم تماشا حقیقت جزؤم و کلی هویدا