شورش

بگیرم همه کشورش را به زور کنم تیره بر چشم او ماه و هور

قدهای چون الف را کرده چون دال از غمت چون کنی بهر بلا و شورش اسلام لام

نگه دارد از دشمنان کشورش به ابر اندر آرد سر و افسرش

شد شورشی چو روز قیامت، بپا به دهر شور نشور گشت هویدا به عالما

از آن پس بفرمود تا لشکرش بتاراج کرد آن همه کشورش

کوه طاقت نشود سد ره شورش عشق کف بی مغز به طوفان چه تواند کردن؟

آن را که هوای لعل شیرین کس است از شورش و غوغای مگس بیمش نیست

آسوده شد از شورش صحرای قیامت هر چشم که بر قامت رعنای تو افتاد

سودای دلم همیشه طغیان دارد آن نیست که شورش به بهار اندازد

بفرمود کاسبان بزین آورند یکی شورش اندر زمین آورند