شنیع

لاف عشقش می زنم دعوی توبت چون کنم بس شنیع آید به یکجا کفر و ایمان داشتن

با هیچ دل مست او تقصیر نکرده‌ست او پس چیست ز ناشکری تشنیع چنانستی

ز شست قدر تیر تشنیع را پس و پیش ناموسش آماج شد

نبودش ز تشنیع یاران خبر که غرقه ندارد ز باران خبر

نامِ نیکو نتوان کرد توقّع در عشق هم چنین گو درِ تشنیع و جدل وا می باش

کولریج شاعر مشهور انگلیسی آن را انجیل خود می‌داند، گوته می‌گوید "ذهنی که بر من تأثیر گذاشته است، ذهن اسپینوزا بوده است!" یا هگل دربارهٔ او گفته است که "شما یا پیرو اسپینوزا هستید یا اساساً فیلسوف نیستید" و نیز هیوم در مخالفت او بیان می‌کند که "نظریاتی شنیع و وقیح دارد".

کوس شریعت کند غریو بتشنیع گر تو بکوبی برو دوال حقیقت

کفتار چون این گفتار شنیع شنود آتش غیرت در وی بجوشید، دهان بگشاد که این چه سخن بیهوده است و این واقعه کی و کجا بوده است؟ از وی دهان گشادن همان بود و از روباه رو در گریز نهادن همان!

خودارضایی از دوران ماقبل تاریخ در هنرهای گوناگون ترسیم و در نوشته‌های قدیمی بدان اشاره و درباره‌اش بحث شده‌است. در قرون هجدهم و نوزدهم میلادی، علمای الهیات و پزشکان، خودارضایی را «شنیع»، «اسف‌انگیز» و «زشت» می‌دانستند، اما در قرن بیستم میلادی این تابوها عموماً کاهش یافت و در هنر، موسیقی پاپ، تلویزیون، سینما و ادبیات مباحثه و تصویرسازی خودارضایی رو به افزایش گذاشت. امروزه ادیان مختلف، نظر متفاوتی دربارهٔ خودارضایی دارند: برخی آن را به‌لحاظ روحانی و معنوی، عملی مضر و برخی دیگر غیرمضر می‌دانند. نظر برخی ادیان هم بر حسب موقعیت یا شرایط انجام خودارضایی فرق دارد. وضعیت قانونی خودارضایی هم در طول تاریخ متفاوت بوده‌است و خودارضایی در انظار، در بیش تر کشورها غیرقانونی است.

تا بود اظهار دین شغلی شریف تا بود انکار حق کاری شنیع

برو زآن مقام شنیعش بیار که در شرع نهی است و در خرقه عار

در پای نزاری مشِکن نیزه تشنیع کو دست ز دامان سحر باز نگیرد