لغزان

اوش لغزانید و او را زد قفا آن قفا وا گشت و گشت این را جزا

آنچنان ساده رخی داری و لغزان که برو گر نشیند مگسی افتد و پایش شکند

شاهد شکفته مخمور چون شمع صبحگاهی لرزان به سان ماه و لغزان به سان ماهی

با این جان لرزان، با این پای لغزان ره به کجا ز بلا ببرم؟

سخاوتست که دست یسار تنگ کند شجاعتست که پای بقا بلغزاند

هزار بار بلغزاندت به هر قدمی که سخت خام‌فریبست روزگار و تو خام

ملغزان پای جهدم را در این راه بفضل خود مرا میدار آگاه

بنام آنحکیم مصلحت کار قدم لغزان به پیش عقل بردار

گفت: زمانی که بنشینم، زمین از من گریزد و زمانی که برخیزم، ملازمه ام کند. پرسید: راه چگونه روی؟ گفت: موئی پایم را گیرد و پشکلی مرا لغزاند.

بزر گران در گل لغزان اسیر تکیه‌اشان بر کرم دستگیر