لبان

بزد پیلبان بانگ بر زنده‌پیل بر آن اهرمن راند چون رود نیل

من تشنه وصال توام لطف کن مرا سیراب بوسه کن بلبان شراب رنگ

پدرت آنکه زو نازش و نام توست نیای مرا پیلبان بُد نخست

می زند بر جگر تشنه لبان آب، عقیق با خیال تو دل صائب مهجور خوش است

من شور تو دارم که لبان نمکینت دارند بسی حق نمک بر جگر ریش

هر که بر وی آن لبان صحرا نشد او نه صحرا داند و نی آشیان

خورشید جهان افروز بر تشنه لبان دلسوز بخشنده جان امروز ساقی جنان فردا

پرده بگشا که گل روی تو سیراب شود گر بر آن تشنه‌لبان چشم‌تری بگشایند

چه شد چه شد که به یاد گلوی تشنه لبان ز کام تیغ تو خونین لعاب می‌جوشد

آنکه بی شهد ولای او دهان طفلرا نیست آن یارا که آلاید لبان را از لبن