لبالب

چکید از شاخ مرجان لؤلؤ تر لبالب گشت درج از لعل و گوهر

این که پیوسته لبالب بود از باده لعلی سبب این است که چون لاله نگون است ایاغم

تا دوش وقت آنکه لبالب شد آسمان چون بحر طبع من زگهرهای آبدار

زین چشم اشک‌بار و دل پاره‌پاره‌ام روی زمین ز لولو و مرجان لبالب است

روی زمین ز شکوه گردون لبالب است هر کس که هست زخمی ازین شیشه خانه است

چو از تاریک شب بگذشت پاسی زمی قیصر لبالب خواست کاسی

دکان او لبالب باشد از پوست که او را هست بر هر پوستی دوست

در حیرتم که دیگر چون خواب کینه بیند یاری که جرعه گیرد از خون من لبالب

ز ابری که برخاستش از کمر لبالب ز گوهر شدی هر شمر

لبالب از می گل جام لاله به دعوی باغ و صحرا هم پیاله