معنی کلمه قیامت در لغت نامه دهخدا
هرچه جز عشق توست از سر دل
تا قیامت برون توان کردن.عطار.- روز قیامت ؛ روزی که خلایق همه برای محاسبه محشور شوند :
مرا به روز قیامت مگر حساب نباشد
چو هجر و وصل تو دیدم بسم ز موت و اعادت.سعدی. || کنایه از کارهای اعجاب انگیز و شگفت و هنگامه و غوغا
- قیامت آثار ؛ آنکه یا آنچه اثری بزرگ و هولناک ایجاد کند : آن مقدار به دست سپاه قیامت آثار افتاد که وصفش نگنجد. ( حبیب السیر ).
- قیامت آوردن ؛ قیامت بپا کردن :
شبیخون غمزه بیداد او در ملک جان آرد
قد سروش قیامت بر سر آزادگان آرد.مفید بلخی.نبود آگه اسکندر ازکار او
که آرد قیامت به پیکار او.نظامی.- قیامت افتادن ؛ قیامت شدن :
دوش یارم پرده از رخسار خود بگشاده بود
گویی از حسنش قیامت در جهان افتاده بود.لاهیجی ( آنندراج ).- قیامت بر چیزی رفتن :
نه از مضمون و نی از خط کسی دیوانه میگردد
قیامت بر سر دل رفت چیزی بود یا کاغذ.ارادتخان واضح ( از آنندراج ).- قیامت برخاستن ؛ قیامت بپا شدن :
بنشین یک نفس ای فتنه که برخاست قیامت
فتنه نادر بنشیند چو تو در حال قیامی.سعدی.- قیامت پیشه ؛ کسی که در کار خود قیامت کند.
- قیامت پیکر ؛ که اندام زیبایش قیامت به پا کند :
شمع محفل امشب آن شوخ قیامت پیکر است
بر چراغ مه شکست رنگ صبحی دیگر است.سراج المحققین ( از آنندراج ).- قیامت جلوه ؛ قیامت پیکر :
فلک را سبزه ای خوابیده داند قد رعنایش
قیامت جلوگان را قد و بالا اینچنین باید.صائب ( از آنندراج ).- قیامت خاستن ؛ قیامت برخاستن. قیامت به پا شدن :
مجلس و مجمع دَمَش آراستی