قطمیر

ذلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ ای الّذی فعل هذه الاشیاء هو خالقکم، لَهُ الْمُلْکُ و هو المستحقّ للعبادة، وَ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ ای الاصنام، و قیل: الملائکة، ما یَمْلِکُونَ مِنْ قِطْمِیرٍ ای من خلق قطمیر و هو القشرة البیضاء بین التّمر و النّواة.

هر چه دشنام دهم بر تو همه راست بود شرح او باز نمایم بنقیر و قطمیر

از زیانکاران روز و شب ز عدلت خوف نیست کاروانی را و شهریرا ز قطمیر و نقیر

مبر ز صحبت اصحاب کهف و چون قطمیر بنزد زنده دلان در درون غار بمیر

اگر زمانه به قِنطار در نهد پیشت بود به چشم تو قِنطار کمتر از قطمیر

و هرچ آن مفسدان بدوستی و تقرب بحضرت او بر وی آراسته باشند و اغراض فاسد خویش حاصل کرده فردا روز قیامت که یوم‌العرض الاکبر خواهد بود حساب آن بنقیر و قطمیر ازو باز خواهند و بهر مثقال ذره‌ای از خیر و شر جزا و پاداش او بدهند که «فمن یعمل مثقال ذره خیرا یره ومن یعمل مثقال ذره شرایره».

مرد دانا چون بدانست که در آن عرصه کبری بر مقام سؤال از ذرّات و حبّات و نقیر و قطمیر بخواهند پرسید و هیچ فرو نخواهند گذاشت، دست در دامن ورع زند و در هیچ معاملت گزاف کاری نکند و با نفس خویش بنقیر و قطمیر حساب بکند تا خود با ایمان بود و خلق از وی در امان باشند. وی با اسلام بود. و خلق از قصد جنایت وی بسلامت باشند. اینست که مصطفی (ص) گفت: «المؤمن من امنه النّاس علی انفسهم و دمائهم و اموالهم. و المسلم من سلم المسلمون من لسانه و یده».

آنکه بیرون خرابات به قطمیر و نقیر چون در آید به خرابات به قنطار دهد

من نیز، یکی نامه نوشتن، هوسم شد؛ کآگاه شوی از همه قطمیر و نقیرم

نقیر و قطمیر از من گناه اگر بودی مکن خطاب ز قطمیر و از نقیر مرا