قضا

ساز او از قضا جهان ایمن امر او در جهان قضا رفتار

اجل با تیغ او همسر همی رفت قضا همچون قلم بر سر همی رفت

ز بیم خنجر او خصم مأمنی میجست قضا بگوشه چشمش نمود هفت درک

مرغی‌ست دلم بلند پرواز لیکن ز قضاش، دام روزی‌ست

همچنان خواهی که دانی کار گیتی را همی آدمی چون تو نباشد با قضا و با قدر

در گوشِ دلم گفت فلک پنهانی: حُکمی که قضا بُوَد ز من می‌دانی؟

قضا بُد رفته آدم را در آن راز که بتواند که گرداند قضا باز

تا قضا آینهٔ مجمع امکان پرداخت گردنی نیست‌که چون شمع نشد محرم تیغ

از شست عشق نو نپرد هیچ ناوکی کان با قضای چرخ برابر نمی‌شود