قبیل

کان روز که زاد قیس فرخ رخشنده شد آن قبیله را رخ

رفتم به دیارش از سر سوز با اهل قبیله اش هم امروز

او بس کسا، که از تو بنام و بنان رسید گرچه کس از قبیلهٔ او نام و نان نداشت

شدند اهل قبیله از آن سبب حیران که شد بهار درخت از چه روبه فصل خزان

با گور و گوزن دارد آرام با اهل قبیله کم شود رام

گفتی که به کین آن قبیله داریم هزار کید و حیله

اری لهم ما قد اری لنفسی ان یتبعوا خیر قبیل الانس‌

وه که گر مرده باز گردیدی به میان قبیله و پیوند

شاها چو دعا گوت بسی‌اند دعاگو تا ظن نبری کو ز قبیل دگران است