قابل

گویی که نشسته‌ای شب و روز هر جا که تویی مقابل من

بلا را نیست قابل جز صفای دل عجب نبود اگر زان شمع چون آیینه ام آتش بجان افتد

نیست هر آب و زمین قابل تخم شررش در دل سوختگان نشو و نما دارد عشق

می خورم از عکس خود بر چهره چندین پشت دست تا به آن آئینه رو خود را مقابل می کنم

گفت دانا: قابل جان بود قالب در جهان بُخل دور از فضل فیّاض جهان آراستی

به صحبت همه کس رفتن از تو لایق نیست اگر چه صحبت تو هست قابل همه کس

گرچه لطفت قابل این اعتبارم دیده است من بخود اما ندارم یک سر مو اعتبار

نیست در دیده من هیچ مقابل همه اوست تو قفا می‌نگری من همه رو می‌بینم

بی سبب در زیر تیغ ای جان ناقابل نبود هر قدر شرمندگی از روی قاتل داشتم

نماز شام نزدیکست و امشب مه و خورشید را بینم مقابل