فن

نه فنایی که جان ز تن برود بل فنایی که ما و من برود

نه گنجش بماند نه تاج و نه تخت به بحر فنایش درآرند رخت

ای از فنای محض پدیدار آمده اندر بقای محض کجا ماندت بقا

گر بمیرم لاشهٔ من همچنان دور افکنید چاک شد چون جامهٔ جانم، کفن گو هم مباش

دید مردی جوان مر آن زن را کرد پیدا در آن زمان فن را

وگر نه سرت را ببرم ز تن ز خون تنت سازم ایدر کفن

ای از فنای محض به دیدار آمده اندر قبای محض کجا ماندت بقا