فشان

شد از تیغ آتش فشان دشت کین دو یل بود از کین گره بر جبین

بخار بوی تو نافه گشاید اندر مغز نسیم کام تو شکر فشاند اندر کام

لیک یک دیده او اشک فشاند وان دگر زآتش دل خشک بماند

چون به یاد زلف او زلف غم افشان می‌کنم می‌کشم آهیّ و عالم را پریشان می‌کنم

از در جان درآی تا جانم همچو پروانه بر تو افشانم

اگر شیخ گل چید از بوستان که افشاندش بر سر دوستان؟!

آستینت را که باشد نایبش دست کلیم گر بر افشانی بر این هفت و شش و پنج و چهار

چون شود یاقوت لؤلؤ پرورت گوهرفشان آب گردد از حیا هر گوهر کانی که هست

او شکر افشان ودلم شکر گوی: کانچه همی خواستم آمد به چنگ

غیر وحشت‌گلی از وضع سحر نتوان چید هر که بویی ز نفس یافت پرافشان ‌گل کرد