فریبش

زنهار، فریبشان «وفایی» نخوری کاین قوم به ابلیس لعین همدستند

سگ از من بِهْ بود گر تا توانم فریبش را چو سگ از در نرانم

فریبش همه رنگ و اورنگ نیز به گیتی ازین بد بتر نیست چیز

ز خودی برآ چو مردان که غزال دل‌فریبش به تو رام گردد آن دم که ز خود رمیده باشی

که چون بیند بدانسان با شکیبش بدان صورت دهد دیگر فریبش

پذیره فرستاد دستور پیر بدان تا فریبش دهد دلپذیر

به خلق و فریبش گریبان کشید به خانه در آوردش و خوان کشید

بر ابروی عابد فریبش خضاب چو قوس قزح بود بر آفتاب

برادر گفت شاها چیز بسیار به شهرو بخش و بفریبش به دینار

راستی را هر دلی کز مردم صاحب نظر برد چشم دل فریبش، زلف خم در خم شکست