فرزد

چو فرخنده خورشید با اورمزد که دشمن بدی پیش ایشان فرزد

ازین گفته انگشت حیرت بدندان روان جریر و فرزدق گرفته

چون ندانی فرزدق و نه مدیح من ندارم شهادت تو صحیح

نتواند گفت صد یک از مدحش گر زنده کند فلک فرزدق را

بی‌او سخن نرانم وکی پرورد سخن حسان پس از رسول و فرزدق پس از هشام

بالله! که در تنور کلام از خمیر فضل نانی چنین نپخت ز معنی فرزدقی

بود ازان هر دو قصدش الحق حق می کنم من هم از فرزدق دق

میرا چومن مشکین نفس نشنیده تا امروزکس پیشم فرزدق باز پس نزدم معزی ژاژخا

فرزدق ملک بصره را که خالد نام داشت مدح کرد. صله مدح خود چنان که می خواست نیافت به این دو بیتش هجو کرد:

تعلیماتِ زین‌العابدین بیشتر شکل دعا و نیایش داشت. اثرِ معروف او صحیفۀ سجادیه است که به شکل نیایش نگاشته شده است. رساله حقوق از دیگر آثار اوست. وی موقعیت بالایی در میان بزرگان و علمای حجاز داشت. شعر معروفِ فرزدق در ستایش او از نمونه‌های بارز این موقعیت است.

آتش خاطرم برآرد دود از روان فرزدق و زجاج