فرد

امروز بساز کار ما گر نی فردا همه کارها دگر گردد

نیز چه خواهی دگر، خوش بزی و خوش بخور انده فردا مبر، گیتی خوابست و باد

که داند که فردا چه خواهد رسید ز دیده که خواهد شدن ناپدید

امروز به حالی است ز سودا دل من ترسم نکشد بی‌تو به فردا دل من

ز چشم از دل خویش خونت خوردم ازان با غم جفت و از کام فردم

وصل تو از یاد برد وعدۀ فردا قصۀ موجود به ز غصۀ مفقود

به فردوس استاد منشاد باد ز ابجد الی ضظغم داد یار

تو بر امّید فردائی که بینی همی ترسم که مر چیزی نبینی

مقرر شد که فردا رام بر تخت ز دست رای یابد افسر و تخت

گر بماند با تو این خانه من آن خواهم که تو تا به فردا نفگنی این کار بل اکنون کنی