غمزه

آن که دی بر من کشید از غمزه صد شمشیر تیز تا تو واقف می‌شود می‌افکند در خون مرا

گفتم، از نوش لبت کام که یابد، گفتا آنکه مجروح تر از غمزه چون نیش من است

جانب او تا کسی، ننگرد از بیم جان غمزهٔ او گو بریز، خون مرا بر ملا

ترکان چه سان به نیغ بگیرنده ملک را چشمت به غمزه ملک دل ما چنان گرفت

از غمزه میندیش کمال و بکش آن زلف گر مرغ ببر دام که صیاد به خواب است

ناوک غمزه به ابروی کمان پیوسته در شب و روز برای دل زاهد به کمین

خصم عقل و دین و صبر هوشم این چارند مست غمزه کافر چشم جادو خال هند و لب سراب

ببند زلف جز دل را نبندی بجادو غمزه جز جانرا نخاری

خستی دل من به غمزه ای بدر منیر چونانکه ملک سینهٔ من خست به تیر

چه جای پیر که آب حیات خلاقند که جان دهند به یک غمزه جمله اشیاء را