غزل سرا

از بس به غزل سراید آن را پر ساخت ازان همه جهان را

باز فتاده در جهان شور که کرده محتشم بلبل باغ عاشقی طبع غزل سرای را

در پیش غزل سرای، شد زود، رخساره به پشت پای او سوز

غزل سرا شدم از دست عشق و دست زنان بسوخت عشق تو ناموس و شرم و هر چم بود

غزل سرای و نواهای رفته باز آور به این فسرده دلان حرف دل نواز آور

در غمزه ی چشم چون غزالت آغاز کنم غزل سرایی

ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن ماه غزل سرای من ای سروِ سیم‌ُتن

از من حکایت سفر زندگی مپرس در ساختم بدرد و گذشتم غزل سرای

به این بهانه درین بزم محرمی جویم غزل سرایم و پیغام آشنا گویم

گاه از شادی غزل سرایم گاهم از غم چو فیض مویم