غداره

زر و مال، جادوی چشم بند است و گوش بند است. قاضی و حاکمی که موی در مو میبیند به علم و هنر، چون طمع مال و رشوت کند، چشم او ببندد و به روز روشن ظالم را از مظلوم نشناسد. چنانکه علی رضی الله عنه فرمود در خطبهٔ خویش: «و أُحذّرُکم الدنیا فانهّا غراّرةٌ غدارهٌ مکاّرةٌ سحاّرهٌ»

ز دغل عالم غدار دو صد سر دارد سر من در سر این عالم غداره مکن

چون آفتاب آسمان می‌گرد و جوهر می‌فشان بر تشنگان و خاکیان در عالم غداره‌ای

بیشتر وا می‌کنیم از بهر این غداره جا ما که پهلو خالی از دنیای فانی می‌کنیم

ای پسر زال جهان غدارهٔ شوهر کش است با چنین کدبانویی حیف است بودن کدخدا

دام مکری زال دنیا را چو حب و جاه نیست طره مرغول این غداره دود مشعل است

نداده است کسی را مراد دنیاپرست همیشه شوهر غداره جهان عزب است

چو ذوالفقار علی در دل غدارها

دگر کودک نه یی، خود را ببر از دایه دنیا که این غداره خونت میخورد، گر میدهد شیرت

خامش کن گفت از این عالم است ترک کن این عالم غداره را