غاسق

ذات تو در مجامع ابنای روزگار چون نور ماه در دل شبهای غاسقست

حکایت کرد مرا دوستی که دل در متابعت او بود و جان در مشایعت او، که وقتی از اوقات که شب جوانی مظلم و غاسق بود و درخت.

پیش از آنکه بیاض کافور بر سواد این منشور بدمد و تباشیر صبح صادق بردیاجیر این شب غاسق بتند که؟ عشق ماه رویان از سیاه رویان خوبتر آید و مهر خورشید خدان از مستوی قدان درست تر بود.

صبح صادق تا بود چون روی دلبر با فروغ شام غاسق تا بود چون موی جانان از ظلام

ظاهر و باطن جهان هست چون ذات یک وجود ظاهر زیم چو روز من نه که چو لیل غاسقم(؟)

نزدیک زمره علما و فرقه فضلا درست و صحیحست که: ضیاء را بر ظلام و صبح را بر شام ترجیحست پس روی بمن کرد و من بر گوشه ای از آن هنگام و بر طرفی از آن مقامه متفکر آن مقالت و متحیر آن حالت بودم، گفت: ای جوان متعزز و ای ناقد ممیز، چه گوئی میان شب غاسق و صبح صادق فرقی هست یا نه؟

یا ندیمی فی اللیالی الغاسقه قل حکایات القلوب العاشقه

شبه‌گون چون شب غاسق‌گرفته چون دل عاشق به اشک دیدهٔ وامق به رنگ طرهٔ عذرا

خال تو در زیر زلفت چون من دلسوخته محرم اسرار خود شبهای غاسق ساخته

به شادی همی زی و رامش همی خور خدایت نگهدار من شر غاسق