عماری

نان معماریست حبس تن را می بارانیست باغ جان را

آن که از معماری عدلش جهان معمور شد زین خراب آباد آیین خرابی دور شد

خطیب باغ شد بر منبرِ سرو برون آمد گل از سترِ عماری

چه بودی گر به راه اندر ازین پس عماری‌دار او من بودمی بس

عشقت از معماری دل دور دارد خویش را این کهن ویرانه گویا لایق تعمیر نیست

بنای عمر تو معمور باد تا به ابد که تو بنای جهان را به عدل معماری

بکه پیکران برنهاده عماری ز باد صبا دست برده رکایب

به وقت صبح کآن خورشید بد مهر روانه گشت و می شد در عماری

عماری بسیچید رفتن به راه مر آن خفته را اندر آن جایگاه

ز معماری نصیب خضر عمر جاودانی شد به درد باده تا ممکن بود تعمیر دلها کن