عار

عارفی کو به مادهد دل را جان ما در پیش روان گردد

ای داده عارض چو گلت رنگ لاله را با گل فتاده از غم تو جنگ لاله را

مال دنیا تمام عاریت است عاریت را بقا کجا باشد؟

عارفان چون دم از قدیم زنند ها و هو را میان دو نیم زنند

زان خط تو که همی بردمد از عارض تو کس نگوید که جمال تو دگر خواهد شد

از فلک پشت خم، شد قد دونان علم کار جهان شد بهم، گشت هنر عیب و عار

چنان کز ابر نیسانی نشیند ژاله بر لاله سمن عارض پدید آید ز گلبرگش گلاب از می

عارف اگرچه بی‌غم دل دم نمی‌زند هردم چه خنده‌ها که به عالم نمی‌زند

آنجا که یار پرده ی عزّت بر افکند عارف کمال بیند و اهل نظر جمال

سال فوتش ایرج قاجار گفت میرزا عارف به جنت کرده جای