طم

از آمدنت طمع چو ببریدم از محنت انتظار وارستم

هرچه به آغازی بوده شود طمع مدار، ای پسر، اندر بقاش

دل جاهل ز طمع باشد پُر طمع از مال خلق جمله ببُر

مجرمانت مستحق کشتن‌اند وز طمع بر عفو و حلمت می‌تنند

بزخم تیغ امیدازبقاطمع ببرید زبیم تیر تبرّا عرض ز جوهرکرد

این برادرها فریبم داده‌اند بهر مالش در طمع افتاده‌اند

بر دل ز بارِ فاقه نداریم هیچ بار زیرا که ما سرِ طمع اول بریده‌ایم

اِذَا کُنتَ لَا تُرجَی لِدَفعِ مُلِمَّهٍٔ وَ لَم یَکُ لِلمَعرُوفِ عِندَکَ مَطمَعُ

آن شکر خنده به وصل، دهنم شاد نکرد غلطم باز گر از هیچ کسی یاد نکرد

بی علم دین همی چه طمع داری؟ در هاون آب خیره چرا سائی؟