طبلک

شد آواز طبلک ز هر سو بلند ز شنقار و شاهین گشادند بند

هنر باز قوی باید و از طبلک باز ماکیان پرد آما بپر بی هنران

مسیح را چو ندیدی فسون او بشنو بپر چو باز سفیدی به سوی طبلک باز

خاموش کنم، طبلک نزنم تا از دل و جان تحسین نکنی

شاها جمال طبلکی این زن وفاست کو نحس زحل دهد به وجود اورمزد را

دار ادب درس معلم نگاه تا نشوی طبلک تعلیمگاه

دانی که چرا زنند این طبلک باز؟ تا گم شده‌گان به راه باز آیند باز

بود کیوان هندو چوبک زنش زنگی شب از قمر طبلک زنش

اندر آن مزرع در آمد آن شتر کودک آن طبلک بزد در حفظ بر

باده می خوردیم و طبلک می زدیم ز اوّل شب تا به وقت صبح دم