صوامع

در صوامع روز و شب می خورده ام در مساجد خوک و سگ پرورده ام

نرگس مست تو از کنج صوامع هر دم زاهدی را بخرابات مغان درفکند

صوامعش چو ارم‌ گشته ‌کعبهٔ اشراف مساجدش چو حرم‌گشته قبلهٔ ابرار

فلک را حلقه داران صوامع ثنای حضرتش زیب مجامع

گر ایستادی آتش فنادی هم در مدارس هم در صوامع

چنانک دور نباشد که او صوامع خاک مجاوران عدم سر نهند سوی نشور

افتاده در صوامع افلاک غلغله از بس رسا بود نی کلک تو را نوا

نشسته با دل بیدار در صوامع قدس اگر چه در نظر خاکیان بمرقد رفت

چون عشق قرین نیست چه مسجد، چه صوامع چون نور یقین نیست، چه تسبیح، چه زنار؟

با ساکنان دیر و صوامع بگو که: کار بر صورتی که هست همان شیوه در خورست