صبوح

برون کشید مرا مو کشان ز حلقه ذکر بهای و هوی صبوحی که سر خوشان بگذشت

در تمام آثار شعرای بزرگ و قدیم ایران هرجا صحبت از ذوالقرنین شده‌است، این شعرا مقصود از کیستی ذوالقرنین نبی را شخص اسکندر رومی معرفی کرده‌اند و ابیات فراوانی در توصیف شخصیت و اعمال وی به ثبت رسانده‌اند از این شعرا می‌توان به این بزرگان اشاره کرد: فردوسی، ناصر خسرو، سعدی شیرازی، مولانا، انوری، ثنایی، خاقانی، عطار نیشابوری، نظامی گنجوی، هاتف اصفهانی، محتشم کاشانی، فرخی سیستانی، ملک الشعرای بهار، شیخ بهایی، قاآنی، سلمان ساوجی، آرتیمانی، بیدل دهلوی، جامی، عباس صبوحی، صائب تبریزی.

الصبوح الصبوح کامد کار النثار النثار کامد یار

به گه صبوح زهره ز فلک همی سراید ز صدای صوت زارش ز نوای زیر چنگش

جان خسرو مگر به وقت صبوح همچو ساغر برآمد از غم خم

چنگ را بینم که هنگام صبوح از درد من می کند فریاد و خون از چشم ساغر می رود

شب صبوحی پیش اهل دل ز هامون می‌گذشت زان دل دیوانهٔ افگار، یاد آمد مرا

در دو عالم کار ما داریم کز غم فارغیم الصبوح ای دل که از کار دو عالم فارغیم

ای دل پیاله گیر که وقت صبوح تست کز فیض جمله فتح، محل فتوح تست

می رود فیض صبوح از دست تا دم می زنی پیش این دریای رحمت دست را پیمانه کن

ای مست هلا خیز که هنگام صبوحست هر دم که درین حال زنی دام فتوحست