صبا

اَطْفِ مِصْباحاً فإنَّ الصُّبْحَ لَاح سَکَّنَ المِصباح اِذْلَاحَ الصَّباح

باد صبا صبحدم بوی تو آورد دوش داد پیامت بمن برد ز من صبر و هوش

هر کجا بوی خلق او آید کس حدیث گل و صبا گوید؟

چون صبا عنبر نسیم و خاک مشک آمیز شد خیز و تاب آتش غم را بآب رز نشان

هر سحر کآید صبا از کوی دوست همچو غنچه در دلم خون اوفتاد

■ خط ۲۱۷ شهرک صدف به بلوار صبا (متروی قیطریه)

گفتم از بوی تو شد باد صبا عطار گفت جامی از انفاس خوش اکنون تویی عطار ما

صبا هم بر شکست از ما که روزی نیارد بویی از بستان اویم

چون ملک از لوح محفوظ آن خرد هر صباحی درس هر روزه برد

می برد باد صبا شب همه شب شهر به شهر بوی پیراهن یوسف ز گریبان کسی

چو باد صبا بر گلستان وزد چمیدن درخت جوان را سزد