شیو

های های گریه درد دوری از جانم ببرد دل که دوری پر کند خالی نسازد شیونی

من شیوه آن بهانه جو می‌دانم بی‌مهر و وفاست خوی او می‌دانم

شیوه باد سحر عقده‌گشایی است رهی شعر پژمان بگشاید دل پژمان مرا

همه بوم و شهرم سر بی تن است به هر خانه بر کشتگان شیون است

اگر آیینه رویی در نظر می داشتم صائب به طوطی می چشاندم شیوه شیرین مقالی را

سرو بالای بلند تو بدین شیوه و ناز هرکجا رفت دل و هوش به یغما آورد

زین شیوه که خط تو محقق افتاد دیوان من از خطت سیه خواهد شد

آن چه کردی ز جور با عطار شیوهٔ دور آسمان کردی

هربار رخ بشیوه دیگر نمایدم هر روز اگر جمال تو بینم هزار بار

باری قصاص بهر چه آموزدت قریب؟ کاین شیوه‌ها ز خوی تو رفته‌ست و می‌رود