شکن

عطارد را همی‌گفتم به فضل و فن شدی غره قلم بشکن بیا بشنو پیام نیشکر باری

بار نه بار فکن هر دو تویی توبه ده توبه شکن هر دو تویی

بشکنم شیشه بریزم زیر پای تا خلد در پای مرد بی‌خبر

توبه‌ها چند کنی و شکنی نکنی گر تو گناهان چه شود

بدستم افتد اگر باز زلف پر شکنش پریش تر کنم از کار و بار خویشتنش

نیست غم، گر به شکنجه رودم جان به جز آنم کین ملامت به سر طره طرار تو آید

مددی ده، که دیو رنجم داد جان من شو، که تن شکنجم داد

شد چهل سال و نگفت اسرار مدح لیک حسن شه بود پیمان‌شکن

اگر چه صلح نمودی ولی شدی ناچار زبی همیتی کوفیان عهد شکن

ز عدلش چنان راستی گشته فن که از موی چینی برون شو شکن