شوریده

چنان که بلبل شوریده وصف گل گوید صغیر ورد زبان کرده گفتگوی ترا

امپراتور مانوئل نماینده‌های خود به انطاکیه فرستاد و پیشنهاد کرد که در صورت لشکرکشی رونو به پادشاهی ارمنی کیلیکیه — که در این زمان علیه امپراتوری بیزانس شوریده بود — او را به عنوان شاهزاده جدید انطاکیه به رسمیت می‌شناسد. همچنین مانوئل تضمین داد که تمامی هزینه‌های لشکرکشی به کیلیکیه را پرداخت خواهد کرد. پس از پیروزی رونو بر ارمنی‌ها در اسکندرون در سال ۱۱۵۵، شوالیه‌های معبد ناحیه گذرگاه بِلِن[پ] را که تحت کنترل ارمنی‌ها بود، به تصرف خود درآوردند. اگرچه منابع اولیه در این رابطه اطلاعات دقیقی ارائه نکرده‌اند اما رانسیمان و باربر معتقدند که رونو شاتیون این ناحیه را به آنها واگذار کرده‌است.

مارن و لی با جیک و براد که به نظر می‌رسد یک جفت آدم‌خوار باشند، روبرو می‌شوند. مارن از این واقعیت که براد احساسات آنها را به اشتراک نمی‌گذارد، و در عوض داوطلبانه انتخاب می‌کند که درگیر آدم‌خواری باشد، شوریده‌است. جیک همچنین در مورد شدت خوردن یک بدن با «استخوان‌ها و همه‌چیز» صحبت می‌کند. لی و مارن وقتی مردها خوابند از آنجا دور می‌شوند.

به گزارش ایشان گور شهری بزرگ با حصاری محکم بود؛ به‌طوری‌که ایلامی‌ها هرگز نتوانستند به «گُور» حمله کنند. پس ایلامی‌ها مسیر رودخانه‌ای را که به سمت شهر بود، را با کاه گل سد بستند به مدت چهار سال. بعد از چهار سال، سد را شکستند و آب باعث شد که برجک‌های شهر گُور فرو بریزند. بعدها اردشیر که تازه بر اردوان اشکانی شوریده بود، عهد کرد که در صورت پیروزی در این محل شهر تازه‌ای بنا کند. او پس از نشستن بر تخت پادشاهی با کمک مهندسان کوه‌های اطراف جلگه را برید و آب را از آن طریق خارج کرد. سپس بر زمین خشک شهر جدید گور را ساخت و آنجا را تختگاه خود قرار داد.

شوریده تواند که کند ترک سر خویش ترک سر زلف تو گرفتن نتواند

گوتیه، ال گرکو را قهرمان ایدئال رمانتیک می‌دانست (نابغه، بد فهمیده شده و شوریده) و اولین کسی بود که علناً به تحسین سبک متاخر ال گرکو پرداخت.

چو آن دید شوریده ی ژنده پوش به خاک اندر افتاد و برزد خروش

سیف فرغانی شوریده شد از دیدن تو تو به شیرین لب خود شور ورا تسکین کن

زلف سرگشته اگر سر ز خطت برگیرد همچو بخت من شوریده نگونسار آید

وین حجّت ار قبول ندارد بگو که هست دودِ دلِ نزاریِ شوریده روزگار

شوریده‌ترم از آنچه دیدی مجنون‌تر از آنکه می‌شنیدی

ز عشق آن پری ناصِح مکن منعم که می‌دانم نبیند این سر شوریده دیگر روی سامان را

مکن گرمی و سودا را مینگیز کنون با عاشق شوریده پرهیز

شد بهار و گل به باغ آورد رخت بلبل شوریده غوغا می‌کند