شوره

بر بام فلک ز ماه می سازند از بهر قلمدان تو ما شوره زر

اگر بر شوره زار افتد رهش گلزار می سازد به هر آبی که روی خویش آن سیمین بدن شوید

فیّاض بکش دست غم از تربیت دل کاین شوره زمین هیچ عمارت نپذیرد

نثار جیب صدف کن، به شوره زار مریز ترا که آب گهر هست چون سحاب اینجا

صائب از چشمه آیینه کجا گیرد آب؟ آن که در شوره زمین آب بقا ریخته است

گردید ابر مرحمت او چو قطره بار در شوره زار فصل دی انواع گل دمید

در زمین شوره هر دل که خواندی قابلش این قدر تخم محبت کاشتی، کو حاصلش؟!

ازین شیر سگ خورده شیری نبینی وزین شوره مردم گیائی نیابی

و گفت: اگر حق تعالی از من حساب هفتاد ساله خواهد من از وی حساب هفتاد هزار ساله خواهم. از بهر آنکه هفتاد هزار سال است تا الست بربکم. گفته است، و جمله را در شور آورده. از بلی گفتن جمله شورها که در سر آسمان و زمین است از شوق الست است.

مهر تو برون افکند هر نکته که پوشیدیم ورنه نشد این راز افسانه ی کشورها