شهی

دید سالار شهیدان را فرید بسته بر قتلش کمر قوم عنید

شهی که هست کف و تیغ او به رزم و به بزم چو بحر گوهر موج و چو ابر صاعقه بار

شهی که وحش بیابان از او گرفته مراد صغیر کی شود از لطف و رحمتش مأیوس

دیده از مکتوب زخم تازه ای روشن نکرد دل شهید انتظار قاصد پیکان اوست

می از ولای شهی بده که جان مست اوست هستی‌هستی همه ز هستی هست اوست

ای وقف شهیدان تو صحرای قیامت آوازه ای از کوی تو غوغای قیامت

این چنین عقل و کفایت که توراست تو وزیری یا شهی بر گوی راست

آب بر آتش دل نیست میّسر بجز این که گدازد به دل گرم شهیدان، پیکان

ناز تو یک سو فکند پرده ی انکار را می چکد از دامنت خون شهیدان عشق

مالک الملکی به حس چیزی دهی تا که بر حس‌ها کند آن حس شهی