شنگ

می شود از ابر بی نم تازه داغ تشنگان پای خون آلود بر خار مغیلان بار نیست

بدو روی ننمود هرگز پشنگ شد آن تیغ روشن پر از تیره زنگ

بما بر ز دین کهن ننگ نیست به گیتی به از دین هوشنگ نیست

مخمور و تشنگانیم زان چشم و لعل میگون جانی به ما توان داد، کامی روا توان کرد

هوای گریان لؤلؤ فشاند بر صحرا صبای پویان شنگرف ریخت بر کهسار

دارم فرزندی «‌هوشنگ» نام شکراً لله ز معایب بری

اشتاخو نام روستایی است در دهستان کاهشنگ از توابع بخش مرکزی شهرستان بیرجند، واقع در استان خراسان جنوبی که بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۸۵ جمعیت آن ۱۳۶ نفر (در ۳۱ خانوار) و طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت آن ۸۱ نفر (در ۲۸ خانوار) بوده‌است.

در شهری که ساکنانش، آتش، آب، خاک و هوا در کنار هم زندگی می‌کنند؛ یک زن جوان آتشین و یک مرد شوخ و شنگول و «همراه با جریان»، در شرف کشف یک چیز اساسی هستند؛ این که چقدر با هم اشتراک دارند.

تو سیم و زر بآتش و سنگ امتحان کنند مردان کار دیده چه مصلح چه رند و شنگ

گرچه از رخ آل زر در مهر حاصل کرده ام اشک شنگرفی بخون دل کشد طغرای من

مؤمنان چون تشنگانند و امامان زمان ابر رحمت را بر ایشان آسمانند، ای رسول

در دلم زن آتشِ می گو بسوز چند باشم در زَحیر از تشنگی

بنیاد نوبل اعلام کرده‌است که علت جایزه نوبل برای ادبیات به ایشان سرزندگی شعرهای وی است. واشنگتن پست