شنعت

نماند مرده که شنعت نکرد براحیا نماند زنده که حسرت نبرد بر اموات

تا سحر چشمم ازین سودا نخفت دل بغیر از شنعت زعفر نگفت

برهمن شد از روی من شرمسار که شنعت بود بخیه بر روی کار

خبر از عشق نبودست و نباشد همه عمر هر که او را خبر از شنعت و رسوایی هست

آنرا که هماره ذوق ساغر نوشی است بر شنعت کیهان گله از بیهوشی است

شنعت مکن مذلت عشاق را حکیم هر ذلتی که عشق دهد عین عزت است

از آن شنعت این پند برداشتم دگر دیده نادیده انگاشتم

به شنعت مکن عیب بر وی درست که بر وی بود واجب آن باز جست

تا نشان از چشم و سر در شنعت از پیر و جوان بر نگیرم از چه از روی جوان و از رای پیر

خاصان بزم عشق را از شنعت عامی چه غم هرکس به بزم خاص شد پروا ندارد عام را