شمشاد

"در آن هنگام از کنار کوه لبنان گذشتم تا به دریای بزرگ رسیدم…. در دریای بزرگ جنگ افزارهایم را شستم و هدایایی به پیشگاه خدایان عرضه کردم. خراج شاهان ساحل دریا و مردم شهرهای صور، سیدون، بیبلوس، ماهالاتا را… از نقره، طلا، سرب، مس، ظرف‌های مسی، جامه‌های پشمی دارای رنگ روش… تا چوب افرا، چوب شمشاد، و عاج… از آن‌ها دریافت کردم و آن‌ها بر پایم افتادند…. هدایایی به پیشگاه خدایان عرضه کردم، و لوح سنگی یادبودی به پاس شجاعت خود ساختم و در آنجا برپا داشتم."

زیرگین گونو - کوسه - یاییلاق - شمشاد دره - سایل دره - ایری دره - کاتوان تخته سه - چوقور حیاط - توکنجیک -گوزل قری و …

ببستم نقش‌ها بر آب کان را نه بر عاج و نه بر شمشاد کردم

پس از پیمان‌های گلستان و ترکمنچای، قفقاز از ایران جدا گشت و بخشی از روسیه شد. روس‌ها منطقه تاووش را به نام کوچ‌نشین‌های ساکن آن، منطقه قزاق-شمشادین نامیدند و آن را بخشی از استان لوری وابسته به تفلیس قرار دادند.

چون ز گلزار رخت باد صبا آرد نسیم هر نفس گردد دلم زآن زلف چون شمشاد شاد

اندر آن در کشتی و بغداد بین صدهزاران قامت شمشاد بین

آخرین نبرد فیلمی به کارگردانی صمد صباحی و نویسندگی رضا شمشادیان محصول سال ۱۳۵۱ است.

خم نگردد قدش از بار ملامت چون تاک راستی پیشهٔ خود هر که چو شمشاد کند

از آن تا قدّ رعنای تو دیدم ز چشم افتاد ما را سرو و شمشاد

کجا بِنْشَسْت، ماهِ بانوان بود. کجا بُگْذَشْت، شمشاد روان بود.

با سنبل و شمشاد دو پیکر نبود جفت جفت خط مشکین تو گشته است دو پیکر

چه جلوه است که شمشاد قامتان دارند مگر بهشت برین است این قیامت زار

بخرام که بیند آنکه می گفت شمشاد چمن بدین چمانی است

به بوستان لطافت نهال قامت او به مثل طوبی و شمشاد و سرو خوشه قطار