شمر

چنین داد پاسخ که ای شهریار تو گر مرده را بشمری صدهزار

تا بنه مه می‌شمرد او روز روز تا نپرد تیر حکم خصم‌دوز

با دگر شاهان او را نتوان کرد قیاس او چو دریاست به ملک و دگران همچو شمر

سخن کان نه اندر خورد با خرد بکوشد که بر پادشا نشمرد

ور در قیامت نشمری باز از سگان این درم خاک دو عالم بر سرم

کار مشکل شود آنگاه‌ که مشکل‌گیری گرش ز اوّل شمری آسان آسان ‌گذرد

تا ز تن ببرید پیش چشم وی شمر راس شاه دین را زد به نی

شد همگی جان مثل آفتاب جان شده را مرده نباید شمرد

بنخچیر گور و بمی دست برد ازین گونه یک چند خورد و شمرد

فراوان ز گنج پدر بر خورد بسی روزگاران ببد نشمرد