شعرباف

معنی کلمه شعرباف در لغت نامه دهخدا

شعرباف. [ ش ِ ] ( نف مرکب ) کسی که اشعار بی ارزش گوید. ( فرهنگ فارسی معین ).
شعرباف. [ ش َ ] ( نف مرکب ) شعربافنده. کسی که پارچه ابریشمی اعلامیبافد. ( از ناظم الاطباء ). کسی که اقمشه ابریشمی ببافد مثل قطنی و زربفت و مانند آن. ( آنندراج ). که مویینه بافد. مویینه باف. ( یادداشت مؤلف ) :
اگر فوطه ای گیرد از شعرباف
به دستور ماکو شود موشکاف.ملاطغرا ( از آنندراج ).دلم در بت شعربافی است بند
که هر تار باشد به دستش کمند.میرزا طاهر وحید ( از آنندراج ).- شعربافخانه ؛ کارگاه موتابی و بافتن پارچه های مویی : مشرف شعربافخانه مبلغ پانزده تومان مواجب و از یک تومان رسوم که جمع میشود سی و سه دینار و دو دنگ رسوم داشته. ( تذکرة الملوک چ دبیرسیاقی ص 63 ).
|| ( ن مف مرکب ) شعربافته. پارچه بافته از موی. مویی : پیراهن شعرباف. ( یادداشت مؤلف ).

معنی کلمه شعرباف در فرهنگ معین

(شَ ) [ ع - فا. ] (ص فا. ) کسی که از موی یا ابریشم پارچه بافد، موی تاب .

معنی کلمه شعرباف در فرهنگ عمید

موتاب، موی تاب، کسی که از موی یا ابریشم پارچه می بافد.

معنی کلمه شعرباف در فرهنگ فارسی

موتاب، مویتاب، کسی که پارچه ازمویاابریشم ببافد
( صفت ) کسی که اشعار بی ارزش گوید .

معنی کلمه شعرباف در ویکی واژه

کسی که از موی یا ابریشم پارچه بافد، موی تاب.

جملاتی از کاربرد کلمه شعرباف

بگاه شعربافی در نوردم کتاب خواجه و دیوان خواجو

چرا که هر چند شعربافی را با شعر بافی فرق گزاف است.

طبعش ز سخن به موشکافی مشعوف به شعر شعربافی

نه شعرباف شهر نه صباغ مملکت نه موزه‌دوز ملک نه دباغ کشورم

استاد شعرباف مخوان مر مراکه من استاد شعرباف شعور مصوّرم

با تار نظاره، رشته ی جان افتاده بدست شعربافان

دل را گردید آشیانه تا رفت به شعرباف خانه