شش

زمان زمانش غزون بود جاه و کارش به دلش گشاده بپیشش سپاه بسته میان

باد در بخشش مبارک دست راد تو چِنانْکْ در بهاران خدمت او ابر فروردین کند

از کتم عدم انشاه بخشید وجود ما یار آر اگر مردی زان بخشش پیشینش

جانم از جام لبش گشت بیک جرعه خراب باده ی لعل لب باده فروشش نگرید

چشم عاشق‌کشش از دور به‌ایمابی‌گفت که من از حسرت نادیدن خویشم بیمار

چند میگوئی ز جاه و مال و گنج تو نداری هیچ، نه در شش نه پنج

گشاده کی بود آن مهرۀ دل؟ که با نقش تو در ششدر نیاید

کوشش‌ما پای خواب‌آلودة دامان ماست جز شما سر بر نیارد ازگریبان شما

به بخشش فلک پست دل نمی بندم خبر ز عادت طفل بهانه جو دارم

چو برق همتشان شعله بر تو اندازد به پیششان چو زمین خاک شو، که بارانند