شبه

صبح امید از دل ما زنگ می برد گر ملتجی به دامن شبها شویم ما

ز بس که وجه شبه روشن است از اهل سخن خوش است در صفت رویت استعاره صبح

تا خود پس از این زان همه شبهای دراز با روز وصال بی‌غمی گوید باز

شبها ز هجر زیستم از جان دیگران امشب که مرده زنده شدم جان من که بود؟

مگر در خلوت باطن ز دل شمعی برافروزی وگر نی چون توانی بود در شبهای ظلمانی

این نظریه امروزه شبه‌علم محسوب می‌شود و باعث مرگ و بیماری بسیاری از افراد شده‌است.

رو که حقّ های من گزارده شد یک شبه ماه من چهارده شد

به فال داشت دلم آن دل مبارک را برای عزم سفر در دل شبی شبه گون

دلش شد و دلبر به کف آمد کمال گر شبه گم شد گهری یافتم

خوش‌آنشبها که که بر چون هاله زآن مه بود آغوشم کنون طالع نمی‌بینم شبی نیز از لب بامش

به شبها شمع بزم تیره‌ات چیست چو گویی حرف روی حرف درکیست