شب رنگ

گر او شب رنگ در تازد تو خود را خاک میدان کن ور او چوگان به کف گیرد تو همچون گوی غلتان شو

یارب در آن کلاله چرا عقل گمره است کان صد هزار حلقه شب رنگ بر مه است

وآن مادر خستهٔ جگر سوز شب رنگ شده، ز بخت بد روز

روزگاری روزگار از فتنه‌ها آسوده بود زلف شب رنگ تو آمد فتنه دوران درگرفت

آب بقم شد شفق مه خم و شب رنگرز از لب خم نیمه‌ای غرقه در آب بقم

شرم اگر بیرون در می بود و می در اندرون صحبت ما و تو امشب رنگ دیگر می گرفت

مه حلی زهره را کرده به زر نثار در سم شب رنگ شاه سربه‌سر انداخته

برد یک‌باره از رخساره شب رنگ ظلمت را اگر خورشید گیرد پرتو از شمع شبستانش

چو فتنه نرگسش می‌دید شب رنگ بصید و شهسواری کردی آهنگ

زیب جبین ساخته، طرّهٔ شب رنگ را ریخته آن مه لقا، مشک به دامان صبح