شادابی

دامن دریای اخضر شد ز شادابی چمن ماهی سیمین شد از سیم شکوفه جویبار

بی نسیم گل رویت، ره شادابی را لاله صدبار غلط کرده، صبا آگاه است

ز جوی ابرِ خونِ دل خورد آب بهار گلشن شادابی اشک

ابر خشکی است که در شوره زمین می گردد باگل روی تو شادابی مهتاب بهار

عبیر بوی بهار و گلاب شادابی نسیم خلق تو در جیب گلستان افشاند

گلش از بس ز شادابی ست رنگین شود گلبند ازو دامان گلچین

گریبانش ز شادابی چو باغ است چو مینا آستینش تر دماغ است

کار صد رطل گران می کند از شادابی گوهری را که ز گفتار تو در گوش کنند

یابند چه بهره از کمال، اهل کمال؟ شادابی گوهر، لب کس تر نکند

یکی برخود ببال ای‌خاک گورستان زشادابی که‌چون‌من‌کشته‌ای‌زان‌دست‌وخنجر،درلحد داری