شاخسار

ز شاخسارش هشیار برنخیرد مرغ اگر بریزی زو قطره ی به پای نهال

اگر به باغ زمان، مهر قدر او تابد دگر به خاک نیفتد ز شاخسار ظلال

مرا چه؟ که آویزه ی شاخسار زلعل است و پیروزه ی آبدار

گر ندیدی شاخسار خشک هنگام بهار در بهار عشق کامم خشک و چشمم تر ببین

دم اسب از قفا در چنگ خاری عنان پیچیده اندر شاخساری

می پرد چون نامه اعمال، برگ از شاخسار باغ را صحرای محشر می کند فصل خزان

از نوای نی تو در شورند خوش صفیران شاخسار سخن

هر دانه ای که بود نهان در ضمیر خاک منصوروار رفت به معراج شاخسار

روز دیگر که بازگشت از راه در همان شاخسار کرد نگاه

سنگ از بس به شاخسارش زد استخوان های میوه را بشکست