سیاه چرده

هست او سیاه چرده و من هم سپید سر با یار، من موافقه زین باب می‌کنم

قامت آن سیاه چرده روان چون الف کرد منزلش در جان

ای پیکر خجسته چه نامی فدیت لک دیگر سیاه چرده ندیدم بدین نمک

شبی در خوابم مردی کوسه کوتاه بالا لاغرسیاه چرده، پشمین چوخائی فرومایه در بر و کهن شالی از پشم شتر بر سر و کمر فراز آمد و سوگند آغاز نهاد، که من آن دیو مردم فریبم که به دستان من آدم از بهشت آواره شد، و فرزندان او در چنگ نیرنگ من بیچاره اند. پیش پویان را راه زنم و پیروان را در چاه کنم. گفتم هر که خواهی باش و هر چه خواهی کن، با من چه گوئی و از من چه جوئی؟

سروی است سیاه چرده آن ماه تمام بر آب دو عارضش خطی آتش فام

گه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ گه نای سیاه چرده را لب بر لب

سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت عتاب او چو جفای فلک ز حد بگذشت

ای سرخ و سپید بی‌تو ماندم من زرد و شبم سیاه چرده

ای پیکر خجسته، چه نامی؟ فدیت لک دیگر سیاه چرده ندیدم بدین نمک

روی سیاه چرده و زلف سیاه کار چشم سیاه تنگ خوش جاودانه بین