سکا

سمندش چو دردشت کین پویه کرد زمین بهر سکان خود مویه کرد

جاه تو جهانیست که سکان سوادش در اصل لغت نام ندانند کران را

گر باورم نداری ازین شرح نکته‌ای سکان هفت دایره دارند باورم

شکر تو باد شیوهٔ سکان آب خاک مدح تو باد پیشهٔ قطان بحر و بر

که از نکته بیزان دانش سکال بدین گونه ما را رسیده ست حال:

شکر عشقت داده بر معراج «عندالله » عروج ز استقامت جای در صحو از سکارا ساخته

که آمدیم ای شاه ما اینجا قنق ای تو مهمان‌دار سکان افق