معنی کلمه سپید در لغت نامه دهخدا
تن خنگ بید ارچه باشد سپید
بترّی و نرمی نباشد چو بید.رودکی.سرخی خفچه نگر از سرخ بید
مُعْصَفَرگون پوستش او خود سپید.رودکی.هشیوار با جامه های سپید
لبی پر ز خنده دلی پر امید.فردوسی.گرچه زرد است همچو زرّ پشیز
یا سپید است همچو سیم ارزیر.لبیبی.مادرتان پیر گشت و پشت بخم کرد
موی سر او سپید گشت و رخش زرد.منوچهری.مغزک بادام بوی با زنخدان سپید
تا سیه کردی زنخدان را چو کنجاره شدی.؟ ( از فرهنگ اسدی نخجوانی ).که سفید و سیاه دفتر و جاه
دیده دارد سپید و نامه سیاه.سنایی.زین دو نان سپید و زرد فلک
فلکت ساز خوان نخواهد داد.خاقانی.دندان نکنی سپید تا لب
از تب نکنی کبود هر دم.خاقانی.من آن روز بر کندم از عمر امید
که افتادم اندر سیاهی سپید.سعدی.- چشم ِ سپید ؛ چشم خالی از نور. ( آنندراج ).
- زمین سفید ؛ کنایه از خالی چون زمین خالی از عمارت. ( آنندراج ).
- سپیدروز، روز سپید ؛ بمعنی روز روشن. منور :
شب سیاه بدان زلفکان تو ماند
سپیدروز بپاکی رخان تو ماند.دقیقی.شما را سوی من گشاده ست راه
بروز سپید و شبان سیاه.فردوسی.یکی سخت سوگند شاهانه خورد
بروز سپیدو شبان سیاه.فردوسی.