سودازده

من از دل و دین باختگانم چه توان کرد؟ سودازده زلف بتانم چه توان کرد؟

سنگ راه من سودازده طفلان شده اند ورنه مجنون مرا نیز بیابانی هست

بیش ازین با من سودازده دوران چه کند؟ شومی جغد به این خانه ویران چه کند؟

دل سودازده بر آتش غم سوخت چو عود ای طبیب دل من چاره چه می سازی باز؟

آشفته آن غمزه دل عالم و عامی سودازده عشق، اگر پخته، اگر خام

تا سرِ زلفِ تو در دستِ نسیم افتادست دلِ سودازده از غُصه دو نیم افتادست

می زند بر من سودازده روغن چشمک چون به بازار نگاهی بکنم سوی برنج

از دو زلفت گشته ام سودازده وز دو چشمت می شوم مست و خراب

قلب جان این دل سودازده زآتش هجران تو بگداخته

هر جا سخن از جلوه آن ماه پری بود کار من سودازده دیوانه‌گری بود