سهی بالا

گذارد سرو را از طوق قمری نعل در آتش به هر گلشن که آن سرو سهی بالا شود پیدا

چمد از آهم آن سروسهی بالا که می‌گیرد به تحریک صبا شمشاد گاهی راست گاهی کج

«آه آن سرو سهی بالای من در ره عشق نبی همپای من»

هیچ جا چون شعله جواله اش آرام نیست خاک دامنگیر آن سرو سهی بالا دل است

صد هزاران سرو را پامال خاک ره کند چون خِرامد در چمن سرو سهی بالای من

بر زمین از تیشه بیداد ترسم سرنگون نخل قد نو جوانان سهی بالا شود

راه ما غمزهٔ آن ترک‌کمان ابرو زد رخت ما هندوی آن سرو سهی بالا برد

چه حاصل جز خجالت داد پیش آن قد رعنا؟ بس است ای باغبان سرو سهی بالا رسانیدن

دست کوته کن ز جانم ورنه از بیداد تو دامن شه خواهم ای سرو سهی بالا گرفت

سیلی از گریهٔ من خاست ولی می‌ترسم که بلایی رسد آن سرو سهی بالا را