سنگین

ای بت سنگین دل نامهربان گر بنوازیم چه باشد دمی

هر شبی در خواب می بینم که سنگین دلتری باشد آری عادت بخت گرانخواب اینچنین

سنگین دل تو در همه عمر از طریق مهر بر حال من نسوخته و آهن بسوخته

رحمتی گر نکند بر دلم آن سنگین دل چون تواند که کشد بار غمش چندین دل

نشد از شرم عصیان آب گردد این دل سنگین به آتش بستگی از آهن ما برنمی خیزد

نباشد اینقدر،گر تیغ مژگانش گران تمکین دل سنگین ما را مرد می باید که خون سازد

مگر سنگین دل است و جان ندارد هر آن کس کاو چو تو جانان ندارد

بر دل بلبل ز بس بنشسته زین گلشن غبار بر هوا همچون پر افتاده سنگین می‌رود

سنگین جانی که با چنین لعل سودای کلوخ و سنگ دارد

در خطر گاهی که دامن بر کمر بسته است کوه بستر و بالین خود ما خواب سنگین کرده ایم